Fundada no ano mil trescentos vinte e sete polo arcebispo compostelán Berenguel de Landoira, a súa efixie aparece no tímpano da fachada principal, onde está representada a escena da Epifanía. Á súa vez o tímpano da porta lateral sur constata a data da consagración do espazo relixioso.

A capela maior, máis estreita e baixa que a nave, cun magnífico retablo barroco policromado que data de mil setecentos sesenta, remata mediante bóveda de canón mentres que a capela de Pero Carneiro, levantada no século dezaseis e situada á beira do Evanxeo, faino con bóveda en forma de cuncha.

Co tempo engadíronse novos espazos. Nos lados da capela maior ábrense accesos que dan á sancristía norte, construída no século dezasete, hoxe destinada a almacén-arquivo de laudas sepulcrais, e á sancristía sur, século dezaseis, que alberga un espazo expositivo con laudas.

Antes de abandonar a visita á igrexa é interesante ver a pila bautismal do século quince, o sartego de Ioan de Estivadas, século dezaseis, e a exposición permanente de lápidas sepulcrais.

No camposanto é de mencionar o cruceiro gótico, na parte sur, e o baldaquino coñecido polo nome de “Cristo do Humilladoiro” do século dezaseis na parte norte, así como os sartegos que rodean á igrexa e a magnífica colección de lápidas sepulcrais, pois hai máis de cincocentas, comprendidas entre os séculos catroce ao dezanove e que a converten nun conxunto único. Actualmente no seu interior atópase o Museo de Laudas Sepulcrais.